Η αδιαφορία σκοτώνει την ψυχή μας
Πόσο εύκολο είναι τελικά να αδιαφορείς? Πόσο έχει περάσει σαν συμπεριφορά στην καθημερινότητα μας? Σημεία των καιρών? Όχι. Δεν θέλω να το πιστέψω. Πιστεύω στον άνθρωπο και στην δύναμη του. Κλειστήκαμε στο καβούκι μας ενδιαφερόμενοι μόνο για το σπίτι μας, την οικογένεια μας. Και καλά κάναμε. Όμως στην πραγματικότητα αποκλείεται να μην επηρεαστούμε από τα προβλήματα των γύρω μας. Τρανή απόδειξη, η σημερινή παγκόσμια κρίση. Ντόμινο τελικά αποδείχτηκε ότι είναι η ζωή μας. Μήπως όμως ακόμα και αν ένα μόνο τουβλάκι αντισταθεί, μπορεί να ανακοπεί η πορεία του ντόμινο?
Είμαστε ένα σχολείο σε ένα μικρό επαρχιακό δήμο. Προσπαθούμε όλοι μαζί να κάνουμε τη διαφορά. Φέτος το σχολείο μας συμμετέχει σε προγράμματα, εκδίδει εφημερίδα, και με μια άψογη συνεργασία με τον Σύλλογο μας, ενημερώνουμε για καυτά ζητήματα που απασχολούν εμάς τους γονείς και τα παιδιά μας.
Η ενεργός συμμετοχή εμάς των γονέων στα πολιτιστικά δρώμενα του σχολείου ή ακόμα και του δήμου μας παραδειγματίζει τα παιδιά μας στο να είναι ενεργοί πολίτες. Αναπτύσσουν το αίσθημα κοινωνικής ευθύνης, της συνεργασίας, του εθελοντισμού, της συμμετοχής, της κοινωνικότητας γενικότερα. Το κυριότερο: μαθαίνουν να κρίνουν, να αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες, να έχουν δημιουργική σκέψη, να έχουν αντίληψη της πραγματικής ζωής (και όχι του γυάλινου προστατευμένου κόσμου που σαν γονείς θα θέλαμε να τα βάλουμε). Τα παιδιά έχουν τη δύναμη και το όνειρο να παλέψουν για κάτι καλύτερο .
Εμείς σαν γονείς είμαστε δίπλα τους να τα εμψυχώνουμε. Και να καμαρώνουμε όταν κάνουν τη διαφορά, όταν ταράζουν τα λιμνάζοντα ύδατα και είναι η αιτία, να προχωρήσουμε και εμείς μαζί, σε ένα
